Maandag 13 mei / 365 days..
Door: Lisa Mennes
Blijf op de hoogte en volg Lisa
13 Mei 2013 | Verenigd Koninkrijk, Londen
Lieve Allemaal,
Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik hondsberoerd het vliegtuig instapte. Niet van heimwee of vliegangst, maar met voedselvergiftiging. Het lijkt als de dag van gisteren. Het begon allemaal in Hemel Hempstead, voor degene waarvan het geheugen even moet worden opgefrist, dat is een half uurtje met de trein vanaf Londen. Alles was nieuw, het steeds Engels moeten praten, het links rijden en ook dat de auto’s ineens vanaf de andere kant komen bij het oversteken, maar ook gewoon de kleine gebruiken hier in Engeland(Overdreven beleefd zijn bijv. Please, Thank you etc.). Noem het cultuur, haha!
Ik heb een geweldige tijd met Adam gehad. Alleen na 7 maanden werd ik daar echt gek, niet van mijn lieve Adam, maar van zijn moeder. Het ging echt niet meer en al wilde ik voor hem blijven, soms moet je helaas ook een beetje aan jezelf denken. Ik begon dus met het zoeken van een gezin in Londen. Na een paar weken(ik moest zelf nog even aan het idee wennen dat ik Adam ging verlaten en had dus geen haast) reageerde ik op een advertentie en ik kreeg al snel reactie terug. Een afspraak was gemaakt en het bleek een heel leuk gezin te zijn met 2 kinderen, Poppy en Benji! En zoals jullie allemaal weten hebben ze mij aangenomen, wat een goed gevoel geeft als je weet dat er ook andere kandidaten waren. Ik kon 1 februari beginnen en daarom ben ik tussendoor een maand in NL geweest. Wat heel leuk was!! ..maar toch begon ik Londen ook te missen. In het begin was het vooral wennen qua het leren kennen van de kinderen, hun gebruiken, het huis en de buurt, maar eigenlijk ging dat vrij snel. Nu kan ik me haast niet meer indenken dat ik het 7 maanden in Hemel Hempstead heb uitgehouden, want ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. Het is gewoon zo een leuk gezin en de buurt en alles is leuk. Ik heb de gym vlakbij, winkels op loopafstand en centraal Londen is binnen een half uurtje bereikt met de bus. Wat wil je nog meer. Niks dus.. nhja.. een varken zou leuk zijn! Ik denk alleen niet dat ik dat hier voor elkaar krijg, haha. Om heel eerlijk te zijn, wat ik echt heel erg mis is een huisdier en dan vooral een hond. Had ik maar gewoon mijn 2 honden hier, maar dat is helaas geen optie.. :(
Anyway, afgelopen jaar is zo ontzettend snel gegaan!! In het begin had ik zoiets van ‘wohw een heel jaar’, en nu kan ik me bijna geen leven in NL meer voorstellen. Raar! Zelfs als ik NL’s moet praten gaat dat me gewoon niet lukken, wat ik serieus om te schamen vind. Het is niet dat ik het niet meer kan natuurlijk, maar het duurt echt heel lang voordat ik weer back on track ben. Nadenken over hoe je zinnen maakt in je eigen taal is echt 1 van de raarste dingen. Ik heb zelfs gesprekken in het Engels met Nederlanders, simpelweg omdat ik er gewoon echt niet uit kom. Typen is, misschien raar, makkelijker. Het is vooral dat je de klank in je mond moet veranderen en dat je te snel op woorden enzo moet komen, wat met praten gewoon veel moeilijker is. Veel dingen zijn raar eigenlijk. In het begin moest ik zo wennen aan alles, nu wordt ik bijna aangereden in Nederland, omdat ik de verkeerde kant op kijk met oversteken en zeg ik tegen iedereen Sorry en Bedankt.(Wat heel goed is natuurlijk, maar de nuchtere NL’er kan er soms raar van opkijken!)
Dus jaaaaa.. nu hoor ik sommige van jullie denken ‘je zou toch weer terug na een jaar?’. Hmmmm.. jaaa.. gaat niet gebeuren! In Hemel Hempstead leek het allemaal nog volgens plan te gaan: ‘nog een half jaartje en dan ben ik terug in Nl’ (dat soort gedachtes). Nu kijk ik daar heel anders tegenaan. Ik blijf! Naast dat ik nog steeds geen idee heb waar ik zou moeten wonen en werken in NL heb ik het hier veel te leuk en ik ben zo gewend aan het leven hier dat ik heb besloten te blijven. Wat me maanden lang tegen hield in dit idee waren mijn dieren. Ik heb nog steeds mijn 2 honden, Pamela en Nynjo en mijn 2 katten Kenya en Dublin in NL en die mis ik zoooo erg + dat de vraag ‘Wat heb je aan het hebben van dieren als je ze amper ziet?’ in mijn hoofd blijft opdoemen. Toch kan ik niet zonder ze. Ik weet dat ze er zijn als ik in NL ben en als dat niet zo was, zou ik daar zelfs hier diep ongelukkig van worden. Ik raak compleet in paniek bij het idee van het niet meer kunnen zien en hebben van mijn allerliefsten! Daarom wil ik allereerst Esther en Wesley bedanken voor het ONGELOFELIJK goed zorgen voor Pamela! Iedereen weet dat Pamela alles voor mij betekend en ik heb nu gewoon een gerust hart, want zij had het niet beter kunnen treffen. Ik ben hun eeuwig dankbaar voor de aller beste zorg! Ook Frank, Melody en Jinan die met zn 3en voor Nynjo zorgen ben ik zo dankbaar!! Nynjo is een hondje die niet overal zomaar even kan logeren en daarom is het geweldig dat hij bij hun terecht kan, want hij houdt wel van hun. Hij is zelfs beste vriendjes met Jinan geworden(wat echt een lach op mijn gezicht tovert als ik daar aan denk). En ook bedankt Julian, die zo goed voor mijn kattenkinderen zorgt. Ze hebben het hemels bij hem op bed, gamestoel of bovenop al zijn apparatuur.. hij vind het allemaal best! En mijn katten houden van hem! Als ik in NL ben komen ze niet eens meer bij mij in bed liggen, maar kiezen ze voor Juul. Wat mij enigszins pijn doet, haha, maar aan de andere kant ook gelukkig, want dat betekend dat ze het goed en naar hun zin hebben. Ook mijn allerliefste moeder die trouw de kattenbak blijft verschonen en zorgt dat hun voer in huis is, al een jaar lang. Ik kan haar niet genoeg bedanken! Deze mensen, zelfs mijn vader die met enige tegenzin mijn katten zo goed als tolereert, maken het mogelijk voor mij om hier te wonen. Al voel ik me er vaak ontzettend schuldig over, hun allemaal snappen dat ik niet zonder ze kan. Ooit(het liefst z.s.m.) hoop ik ze naar de UK te verhuizen, want dat ik terug naar NL ga binnenkort is zeer onwaarschijnlijk.
Ook wil ik mijn familie en vrienden bedanken voor het altijd in contact blijven met mij en het lezen van mijn blogs. Met sommige heb ik geregeld contact en met anderen maar een paar keer, maar iedereen is even gewaardeerd. Af en toe heb ik zelfs het idee dat ik nu een betere band heb met iedereen als toen ik in Nederland woonde. Misschien omdat ik iedereen nu nog meer waardeer dan ik al deed. Alle kaartjes(ik vind het ontzettend leuk om post te krijgen!! Bij elk kaartje dat ik ontvang, van wie dan ook, maakt mijn hart een sprongetje van geluk!), gesprekken en korte berichtjes, hoe en waar dan ook, tellen allemaal mee! Wat me ontzettend goed deed is dat veel mensen aan mijn verjaardag hebben gedacht. Dat maakte me ontzettend blij!
Afgelopen oktober was het geweldig om(na heel wat spanning of het door zou gaan) mijn ouders en Alianne(die ik echt extra moet bedanken qua kaartjes sturen, geweldig!) te laten zien waar ik woon. Het is echt gek om hun dan ineens bij me te hebben en ze te zien waar ik normaal mijn dagelijkse leven leid, maar 24/7 maakte het me gelukkig en wilde ik dat het langer zou duren.
Nu leef ik naar 5-8 juli toe(IK KAN NIET W88), om Melody en Julian Londen en alles te laten zien. Hoe mijn leven er hier uit ziet enzo. Het liefst zou ik jullie allemaal even willen laten overkomen om het te laten zien, maar dat gaat hem waarschijnlijk niet worden. Nhja.. wie weet! :D Ik hoor het graag als iemand een weekendje Londen aan het plannen is! ;)
Als laatste wil ik in het speciaal mijn ouders bedanken. Natuurlijk heb ik dit allemaal zelf in werking gesteld en geregeld, maar zonder hun hulp had het niet gekund. Van grote tot kleine dingen, van al mijn spullen die in hun huis zijn opgeslagen tot het lenen van geld. Van de leuke skype of msn gesprekken tot het sturen van heel veel kaartjes en cadeautjes(waarbij bijna alle eer eigenlijk naar mijn moeder gaat, miss you!) Maar vooral het idee dat ze beiden achter mij staan en trots op mijn zijn geeft mij een ontzettend goed en onbetaalbaar gevoel. Love you both so much!!! <3 <3
liefs,
Liess!
Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik hondsberoerd het vliegtuig instapte. Niet van heimwee of vliegangst, maar met voedselvergiftiging. Het lijkt als de dag van gisteren. Het begon allemaal in Hemel Hempstead, voor degene waarvan het geheugen even moet worden opgefrist, dat is een half uurtje met de trein vanaf Londen. Alles was nieuw, het steeds Engels moeten praten, het links rijden en ook dat de auto’s ineens vanaf de andere kant komen bij het oversteken, maar ook gewoon de kleine gebruiken hier in Engeland(Overdreven beleefd zijn bijv. Please, Thank you etc.). Noem het cultuur, haha!
Ik heb een geweldige tijd met Adam gehad. Alleen na 7 maanden werd ik daar echt gek, niet van mijn lieve Adam, maar van zijn moeder. Het ging echt niet meer en al wilde ik voor hem blijven, soms moet je helaas ook een beetje aan jezelf denken. Ik begon dus met het zoeken van een gezin in Londen. Na een paar weken(ik moest zelf nog even aan het idee wennen dat ik Adam ging verlaten en had dus geen haast) reageerde ik op een advertentie en ik kreeg al snel reactie terug. Een afspraak was gemaakt en het bleek een heel leuk gezin te zijn met 2 kinderen, Poppy en Benji! En zoals jullie allemaal weten hebben ze mij aangenomen, wat een goed gevoel geeft als je weet dat er ook andere kandidaten waren. Ik kon 1 februari beginnen en daarom ben ik tussendoor een maand in NL geweest. Wat heel leuk was!! ..maar toch begon ik Londen ook te missen. In het begin was het vooral wennen qua het leren kennen van de kinderen, hun gebruiken, het huis en de buurt, maar eigenlijk ging dat vrij snel. Nu kan ik me haast niet meer indenken dat ik het 7 maanden in Hemel Hempstead heb uitgehouden, want ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. Het is gewoon zo een leuk gezin en de buurt en alles is leuk. Ik heb de gym vlakbij, winkels op loopafstand en centraal Londen is binnen een half uurtje bereikt met de bus. Wat wil je nog meer. Niks dus.. nhja.. een varken zou leuk zijn! Ik denk alleen niet dat ik dat hier voor elkaar krijg, haha. Om heel eerlijk te zijn, wat ik echt heel erg mis is een huisdier en dan vooral een hond. Had ik maar gewoon mijn 2 honden hier, maar dat is helaas geen optie.. :(
Anyway, afgelopen jaar is zo ontzettend snel gegaan!! In het begin had ik zoiets van ‘wohw een heel jaar’, en nu kan ik me bijna geen leven in NL meer voorstellen. Raar! Zelfs als ik NL’s moet praten gaat dat me gewoon niet lukken, wat ik serieus om te schamen vind. Het is niet dat ik het niet meer kan natuurlijk, maar het duurt echt heel lang voordat ik weer back on track ben. Nadenken over hoe je zinnen maakt in je eigen taal is echt 1 van de raarste dingen. Ik heb zelfs gesprekken in het Engels met Nederlanders, simpelweg omdat ik er gewoon echt niet uit kom. Typen is, misschien raar, makkelijker. Het is vooral dat je de klank in je mond moet veranderen en dat je te snel op woorden enzo moet komen, wat met praten gewoon veel moeilijker is. Veel dingen zijn raar eigenlijk. In het begin moest ik zo wennen aan alles, nu wordt ik bijna aangereden in Nederland, omdat ik de verkeerde kant op kijk met oversteken en zeg ik tegen iedereen Sorry en Bedankt.(Wat heel goed is natuurlijk, maar de nuchtere NL’er kan er soms raar van opkijken!)
Dus jaaaaa.. nu hoor ik sommige van jullie denken ‘je zou toch weer terug na een jaar?’. Hmmmm.. jaaa.. gaat niet gebeuren! In Hemel Hempstead leek het allemaal nog volgens plan te gaan: ‘nog een half jaartje en dan ben ik terug in Nl’ (dat soort gedachtes). Nu kijk ik daar heel anders tegenaan. Ik blijf! Naast dat ik nog steeds geen idee heb waar ik zou moeten wonen en werken in NL heb ik het hier veel te leuk en ik ben zo gewend aan het leven hier dat ik heb besloten te blijven. Wat me maanden lang tegen hield in dit idee waren mijn dieren. Ik heb nog steeds mijn 2 honden, Pamela en Nynjo en mijn 2 katten Kenya en Dublin in NL en die mis ik zoooo erg + dat de vraag ‘Wat heb je aan het hebben van dieren als je ze amper ziet?’ in mijn hoofd blijft opdoemen. Toch kan ik niet zonder ze. Ik weet dat ze er zijn als ik in NL ben en als dat niet zo was, zou ik daar zelfs hier diep ongelukkig van worden. Ik raak compleet in paniek bij het idee van het niet meer kunnen zien en hebben van mijn allerliefsten! Daarom wil ik allereerst Esther en Wesley bedanken voor het ONGELOFELIJK goed zorgen voor Pamela! Iedereen weet dat Pamela alles voor mij betekend en ik heb nu gewoon een gerust hart, want zij had het niet beter kunnen treffen. Ik ben hun eeuwig dankbaar voor de aller beste zorg! Ook Frank, Melody en Jinan die met zn 3en voor Nynjo zorgen ben ik zo dankbaar!! Nynjo is een hondje die niet overal zomaar even kan logeren en daarom is het geweldig dat hij bij hun terecht kan, want hij houdt wel van hun. Hij is zelfs beste vriendjes met Jinan geworden(wat echt een lach op mijn gezicht tovert als ik daar aan denk). En ook bedankt Julian, die zo goed voor mijn kattenkinderen zorgt. Ze hebben het hemels bij hem op bed, gamestoel of bovenop al zijn apparatuur.. hij vind het allemaal best! En mijn katten houden van hem! Als ik in NL ben komen ze niet eens meer bij mij in bed liggen, maar kiezen ze voor Juul. Wat mij enigszins pijn doet, haha, maar aan de andere kant ook gelukkig, want dat betekend dat ze het goed en naar hun zin hebben. Ook mijn allerliefste moeder die trouw de kattenbak blijft verschonen en zorgt dat hun voer in huis is, al een jaar lang. Ik kan haar niet genoeg bedanken! Deze mensen, zelfs mijn vader die met enige tegenzin mijn katten zo goed als tolereert, maken het mogelijk voor mij om hier te wonen. Al voel ik me er vaak ontzettend schuldig over, hun allemaal snappen dat ik niet zonder ze kan. Ooit(het liefst z.s.m.) hoop ik ze naar de UK te verhuizen, want dat ik terug naar NL ga binnenkort is zeer onwaarschijnlijk.
Ook wil ik mijn familie en vrienden bedanken voor het altijd in contact blijven met mij en het lezen van mijn blogs. Met sommige heb ik geregeld contact en met anderen maar een paar keer, maar iedereen is even gewaardeerd. Af en toe heb ik zelfs het idee dat ik nu een betere band heb met iedereen als toen ik in Nederland woonde. Misschien omdat ik iedereen nu nog meer waardeer dan ik al deed. Alle kaartjes(ik vind het ontzettend leuk om post te krijgen!! Bij elk kaartje dat ik ontvang, van wie dan ook, maakt mijn hart een sprongetje van geluk!), gesprekken en korte berichtjes, hoe en waar dan ook, tellen allemaal mee! Wat me ontzettend goed deed is dat veel mensen aan mijn verjaardag hebben gedacht. Dat maakte me ontzettend blij!
Afgelopen oktober was het geweldig om(na heel wat spanning of het door zou gaan) mijn ouders en Alianne(die ik echt extra moet bedanken qua kaartjes sturen, geweldig!) te laten zien waar ik woon. Het is echt gek om hun dan ineens bij me te hebben en ze te zien waar ik normaal mijn dagelijkse leven leid, maar 24/7 maakte het me gelukkig en wilde ik dat het langer zou duren.
Nu leef ik naar 5-8 juli toe(IK KAN NIET W88), om Melody en Julian Londen en alles te laten zien. Hoe mijn leven er hier uit ziet enzo. Het liefst zou ik jullie allemaal even willen laten overkomen om het te laten zien, maar dat gaat hem waarschijnlijk niet worden. Nhja.. wie weet! :D Ik hoor het graag als iemand een weekendje Londen aan het plannen is! ;)
Als laatste wil ik in het speciaal mijn ouders bedanken. Natuurlijk heb ik dit allemaal zelf in werking gesteld en geregeld, maar zonder hun hulp had het niet gekund. Van grote tot kleine dingen, van al mijn spullen die in hun huis zijn opgeslagen tot het lenen van geld. Van de leuke skype of msn gesprekken tot het sturen van heel veel kaartjes en cadeautjes(waarbij bijna alle eer eigenlijk naar mijn moeder gaat, miss you!) Maar vooral het idee dat ze beiden achter mij staan en trots op mijn zijn geeft mij een ontzettend goed en onbetaalbaar gevoel. Love you both so much!!! <3 <3
liefs,
Liess!
-
13 Mei 2013 - 22:10
Tineke Strijbosch:
Dag Lisa,
Mooie blog heb je geschreven, ontroerend en leuk om te lezen. Jouw leven is in een enorme ontwikkeling gekomen in Engeland. Tenminste, zo neem ik het waar. Ik denk dat het voor jou zelf een hele goede stap geweest om dit te gaan doen. Je besluit om voorlopig in Londen te blijven, vind ik heel begrijpelijk en het geeft aan dat je het daar enorm naar je zin hebt. Ik wens je dan ook alle goeds voor de komende tijd!
Hartelike groeten,
Tineke
-
13 Mei 2013 - 22:26
Your Mum:
Ja en daar moet ik natuurlijk weer van huilen..kind wat mooi geschreven allemaal!
En wat een lef heb je toch om ondanks al je tegenslagen toch altijd maar weer door te gaan!
Het moment om je echt los te laten kwam in alle hevigheid naar boven toen ik je weg zag gaan door de gate.
Ook om het onbekende en ik je moest laten gaan, maar ook omdat je zo ziek was..
Die hele reis die je nog moest maken en dat ik later dan ook nog hoor dat het in de bus in Engeland ook nog goed mis is gegaan, oh wat had ik met je te doen, voor een moeder is dat heel erg om te weten dat je zo ziek bent en dan zo ver weg.
Maar je bent gebleven en ik weet dat je om Adam ook had willen blijven, maar dat de situatie uiteindelijk ook onmogelijk voor je was, je hebt goed besloten en gehandeld!
Nou bij je nieuwe adres is alles anders, goed om zo ook het verschil te voelen, je bent onmisbaar!
En ik weet dat het komt door hoe je bent en daar ben ik als moeder ZO trots op!
Je bent lief, eerlijk, begaan, zorgzaam en creatief!
Ze hebben het zo met je getroffen lieve schat en ik met jou<3 !
Je dieren zijn hier veilig en we houden van ze, dat weet je, maak je geen zorgen.
En zo heb ik je ook weer een beetje bij me, er wordt dus veel geknuffeld!
Lieverd van me, blijf je hart volgen, dan komt alles goed!
Ik mis je, iedere dag, maar je bent toch bij me, navelstreng..
Tot gauw weer Lovely <3 LoveYouMoreThanICan Say <3 Your Mum -
13 Mei 2013 - 22:28
Tante Josine:
Wat ontzettend leuk geschreven weer en toch fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Had je dit ooit gedacht dat je daar terecht zou komen? Denk het niet, ieder gaat zijn eigen weg en jij hebt je plekje daar gevonden. Ik ben blij voor je! -
13 Mei 2013 - 23:15
Nicole:
Lieve lies,
Wat straalt er enorm veel liefde af van jouw verhaal.
Je kan het allemaal zo mooi beschrijven en het leuke is ook nog dat ik het je gewoon hoor vertellen! Je schrijft precies zoals je als persoon bent. Mooi om te lezen hoor!
Je mag enorm trots zijn op wat je doet en wat je tot nu toe bereikt hebt!
Je weet dat ik aan je denk, hé..?
Dikke knuf -
14 Mei 2013 - 06:48
Trudy:
Lieve Lisa,
Zo zeg je hebt me weer aan het huilen gekregen.
Prachtig om te lezen.
En het is goed te weten dat je het zo naar je zin hebt nog steeds, ondanks tegenslagen. Je hebt ze tot positivitiet veranderd en dat vind ik heel knap en bewonderenswaardig.
Liefs en een knuffel van mij,
Trudy -
14 Mei 2013 - 09:17
Mady:
Lieve Lisa
Wat een geweldig verslag
Wat kun je de liefde voelen tussen jou en je ouders, heerlijk is dat
Dat zou je hopen voor alle kinderen in de wereld!
Maar dat jij het zo naar je zin hebt daar is zoooo heerlijk. Je bent echt een doorzetter!
Ik bewonder jou en vooral je enthousiasme
Poppy en Benji hebben het echt getroffen met jou en hun ouders ook
En fijn dat je daar gelukkig bent
Ik gun het jou van harte
Liefs, Mady -
14 Mei 2013 - 11:00
Arina:
Dag lieve Lisa,
Trix maakte mij attent op je blog. Nog hartelijk dank voor je kaartje, is al weer even geleden.
Mooi geschreven bovenstaande tekst.
Lieve groet Arina. -
14 Mei 2013 - 11:08
Wio:
Wat een mooi 'jaaroverzicht' heb je geschreven, ontroerend maar .... ook fijn om te lezen, je wordt er echt blij van! Nu na een jaar, heb je je plekje en geluk daar gevonden!
Ik hoop echt een keer te kunnen komen kijken bij je, maar voor nu is het fijn je te kunnen volgen door je leuke ontroerende en gezellige verhalen.
xxxxjes Wio -
14 Mei 2013 - 13:39
Alianne:
Hey lieve Lisa!
Wat een heerlijk verslag om te lezen!!!Je zou er wel een boek van kunnen maken :).
Ik wens je héél veel plezier en liefde in Engeland. Als ik alles lees snap ik helemaal dat je daar nog langer wilt blijven! Enne ons bezoek aan engeland was echt fantastisch! Melody en Julian hebben veel geluk dat ze met jou als reisleidster straks alles kunnen bekijken en meemaken.
geniet van alles!!liefs Alianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
